Aşk...

-

Sabiha Gökçendeyim, Adana gidiyorum bayrama. Çantamda bayramlığım tshirt. 1 saatim var. Biraz yazayım dedim. Hava limanındayım, eskiden çok severdim havalimanlarını çok heyecanlanırdım havalimanlarına giderken, kendimi özel hissediyordum havalimanında. Konumuz aşk ya, dünyadaki herhangi bir yerinin şahitliğini yaptığı gibi, havalimanları da aşka en çok şahitlik yapan yerlerdendir. Ne aşklar yaşanmıştır havalimanlarında ne aşklar tazelenmiş, kim bilir ne kadar çok aşkın son bulduğu yerdir hava limanları. Bir veda yeridir hava limanları yada bir kavuşma noktası, yeni bir aşkın doğduğu yer olabileceği gibi, mutlulukla başlayan bir aşkın son noktası belki de. Dünyanın bütün dillerinde çok özeldir bu kelime. Her dilde güzel gelir kulağa, her dilde okşar her türlü insanın yüreğini, kimisinde bir meltem esintisi kiminde bir kasırgadır aşk, bazen dingin bir göldür insanın kalbinde, kimisinde bendini aşan bir ırmak, bazen zeytin çekirdeğiyle yapılmış bir bileklik olur insan için, bazen de yer yüzünün en değerli taşlarıyla yapılmış bir sen-ben yüzüğü. Aşk bu ya, yaşıyor insan her şeyde onu her şeyiyle onu. Her yerde ve her zaman bu kelime okşuyor insanın ruhunu, belki de insanın ruhu aşktan yaratılmış. Kim bilir.  Koruyucu meleğiminki kesin aşktan yapılmış. Ne olursa olsun hissediyor aşkı insan ruhunda. Binlerce tanımı yapıldığı halde her dilde, dilinden düşürmediği halde insanlar bu kelimeyi, yüzbinlerce kitap yazılmış üzerine, belki de milyonlarca, şarkıların hepsinde ana konu bu, tiyatronun, sinemanın, resmin müziğin, sanat denilen insanın hayal gücünün sınırının olmadığını kanıtlayan her türlü akımın ana teması aşk. Hayatın ana teması aşk… binlerce tanımının yapılıp ama hala var olduğuna tam anlamıyla inanmadığımız, yada bir inanıp bir inanmadığımız kavramların en havalısı. Havalı tabi, insanlığın devamlılığının anahtarı. Olmazsa olmazı, mutluluk kaynağımız, olduğu sürece mutlu hissettiğimiz, olmadığında boşlukta olduğumuz. Kimisine göre bencilliğin daniskası, platonik çeşidi var, aşığım ben kendim için, o bana aşık olmasın ben aşığım ya yeter. Yeter mi, ne kadar güzel yetiyorsa. Kimisine göre ise platonikte neymiş, karşılık görmeden yaşanan aşk, aşk değildir. Sanki çok iyi tanıyoruz ya aşkı. Cidden ne kadar tanıyoruz aşk’ı acaba. Nasıl anlayacağız yakaladığımızı. Tanımı yapılmış ama ne olduğunu bilmiyoruz. Aşık doğmuyor ki insan. Belki de doğuyordur insan aşık. Dedim ya insan ruhu belki de aşktan yaratılmıştır diye. Hiç tanımadığımız hissediyoruz bir gün. Hem de nasıl bir his. Ruh bulduğu zaman ham maddesini, hissediyor onu. Ne kadar güzel bir dünya herkes başka şekilde hissediyor, zamana, mekana ve insana göre farklı. Göz yaşı oluyor bazen aşk, bazen inanılmaz bir çığlık ki aşıktan başkası işitemiyor, sessizlik oluyor bazen, sanki dünya donuyor, dünyanın dönmesi değil, en küçük bir molekül bile donuyor. Ne yaprağın dahi kımıldamaması ya, görünmez olan ışık dahi donuyor. Hareket etmiyor aşık için güneşin aydınlattı dünyadaki en küçük bir zerre dahi. Zaman duruyor. Aşk durduruyor zamanı. Dans oluyor bazen birinin bedenin de aşk, dans ediyor beden çılgınlar gibi aşktan. Daha önce varlığından dahi haberdar olmadığı kaslarını hissediyor, hareket ediyor kasları çalmayan müziğin ritmiyle sonsuza kadar durmak istemezcesine. Resim oluyor, müzik oluyor aşk, bazen küçük bir selam aşk oluyor dört duvar arasında insana. Mektup oluyor o dört duvar arasına gelen, gardiyanın demir parmaklıklı kapının arkasından mektup diye seslendiğinde, bir isim okuyor ki onun için sıradan bir mahkum ismi, sıradan bir mektubun sahibi mahkum. Boyut değiştiriyor o ses. Aşk oluyor havada kulaklara gelene kadar. Okunan sadece onun için bir isim, işiten içinse aşk oluyor ses. Aşk ki dört duvarı yok eden, gri renge boyanmış 11 adıma 8 adım genişliğinde, 12 metrelik duvarlarla çevrili avluyu cennetten bir köşe haline getiren aşk. O sesi işittiğinde oturduğu plastik sandalye, kuş tüyünden koltuk oluyor, ceylan derisiyle döşenmiş. Ona göre sıradan bir mahkum mektubunu, mahkuma göre ise aşkın ta kendisi olan beyaz zarfı vermek için sahibine açtığında demir kapıyı, çıkan ses dünyanın en işittiği en güzel melodi oluyor bir anda, o melodi ki, yazmamış daha önce kimse, yazamaz cennetten geliyor sanki, duyduğu zaman o sesi, duvarlar ağaç oluyor, sanki misk kokan ağaçlar, dallarında daha önce hiç görmediği renkte çiçekler, binlerce çeşit çiçek, altından ırmak akıyor o ağaçların, o duvarlar yıkılıyor o ses geldiği anda, sanki güneşi yanında hissediyor, vermiyor zarar güneşin ısısı, aşk ki yakıyor ama ne güzel bir yanma o, renkleniyor her yer. Işıldıyor hayat buluyor bir küçük zarfla, üzerinde mektup okuma komisyonun görülmüştür mührü olan zarfla. Zarf getirmiyor gardiyanlar. Aşk getiriyorlar her Çarşamba ve Cuma günü o dört duvar arasına… Binbir çeşit aşktan bir tanesi bir zarf oluyor… daha sonra aşkın ses halini anlatmaya çalışayım size… iyi bayramlar hepinize…  

Yorumlar

Yorum Gönder

Okumalısınız...

Bir Teşekkür...

-
Bir Teşekkür Uzun zamandır yoktum, insan sevdiği işi yapmalı demiştim ya, işte o sevdiğim işi yapmaya başladım ve inanılmaz keyif alıyorum… yalnız bugün bundan bahsetmeyelim, bu gün size insan farkında olmadan nelere vesile oluyor ondan bahsedelim, varlığından dahi haberimin olmadığı bir insanın Osmaniye 2 nolu t tipi cezaevindeki birçok insanın yüreklerine doldurduğu umuttan. Bir gün koğuşa nezarethaneden tanıdığım bir mahkum geldi, Bülent ismi. Suçsuz olduğunu her fırsatta “tahliye” naralarıyla dile getiren eski bir polis, aslında eski değil, teşekkür sahibi sayesinde tekrar üniformasına kavuşmuş bir polis. Hiç tanımadığım, var olduğunu bile bilmediğim bir insanın ismini ilk kez duydum ondan, Tuncay Beşikçi, adli bilişimci, çözecek bu işi çözecek, tahliye döneceğiz mesleğe Vedat diyerek umut aşılıyordu bana. Tuncan sıradan bir isim, cezaevinde umut diye söylenen belkide binlerce isimden bir tanesi, çıkıyormuş, listeler hazırlanmış, hatalar ayıklanmış, çıkacağız, Yargıtay başkası ...
Devamı

Kendini Yenilemek...

-
Merhaba. Yorucu birkaç günden sonra yeni bir evin bir odasında eski eşyalarla daha sessiz bir köşeden merhaba demek kısmet oldu bu gün. Yeni dedim ya. Güzel bir şey mi acaba yeniye sahip olmak. Yıllar önce Polonya da polis müzesine giderken bindiğim otobüste inmek istediğim durağı sorduğum birisiyle yaptığımız muhabbet te, bindiğimiz otobüsün yeni olmasından dolayı, yeni olan her şeyin insana mutluluk verdiği, insanları pozitif etkilediğini söylemişti. Belediyenin yenilediği otobüsten dolayı kendisini mutlu hisseden Polonyalıya göre yeni güzel bir şey. Yeni umutlar diye başlıyoruz her yine yeni olan güne. Eşyalarımızı yeniliyoruz, kıyafetlerimizi yeniliyoruz, evimizi, arabamızı, nesnel sahip olduğumuz her şeyi yeniliyoruz ve bunlar gerçekten bize mutluluk verebiliyor. Yeni bir kitaba başladığımız da içimizde oluşan merak nasılda lezzetli geliyor bize. Daha önce hiç gitmediğimiz bir yeri gördüğümüzde yine kendimizi iyi hissediyoruz. Sokaklarını keşfederken yeni yerin. En küçük ayrıntı...
Devamı

Ten Years From Now

-
merhaba. uzun zamandır yazmıyorum. çok keyif aldığım bir iş yapıyorum bu çok keyif aldığım işi yaparken başka keyif aldığım şeylerden bir nebze uzaklaşmak zorunda kalıyorum. aslında başka bir blog konusu olur bu balance, time sharing. bir türlü başaramıyoruz. ne olursa olsun birşeylerden fedakarlık etmek zorunda kalıyoruz. hayatın genel düzeni bu sanırım. yaradılışla alakalı. belkide bir çok şeyden fedakarlık etmek zorunda kalarak dünyaya geliyoruz. kendi varlığımızın farkında olmadığımız bebeklik çacukluk zamanlarından sonra, tıpkı kendi varlığımızın farkında olmadığımız zamanlarda olduğu gibi birşeylerden fedakarşık ediyoruz. çok sevdiğim atari solanlarından fedakarlık etmek zorunda kalmıştım, okula gidip ders çalışmak için, bütün eğitim hayatımız boyunca böylesine devam etti fedakarlıklar. hep bir yanımız eksik kaldı. büyüdük geliştik arzular istekler değişti, gösterdiğimiz fedakarlıklarında boyutu değişti... neyse konumuz bu değildi. orange is the new black diye bir dizi izliyorum,...
Devamı

Mutluluk...

-
Resim
ilk blogumu yazayım dedim. Benim koruyucu meleğimin teşvikleriyle tabiki. Mutluluk dedim aradığımız, bulsak bile fark edemediğimiz, adam akıllı tanımı da yapılamamış, değerlimi değerli bir kavram. insanların yaşayış amacı aslına bakarsanız değilmi. kişi sadece bunun için yaşıyor temelde. herkes başka bir şeyde arıyor, mutluluk dediğimiz kavramı. kimisi secde de buluyor mutluluğu, el açıyor, el açınca mutlu oluyor, güveniyor yaradana, ona güveniyor sadece, konuşuyor onunla, anlatıyor derdini, mutsuzluğunu anlatıyor, yardım istiyor yaradandan, hem bu günü için hem yarını, hem ölüm denen gerçeklik için, sadece secde de değil, kimisi şarap denilen üzüm suyuna batırılmış bir parça ekmeği yiyerek mutlu oluyor, kimisi çıplak dans ederek, kimisi kocaman pirinçten bir heykelin ayağının dibine diz çöküyor, kimisi zincirlerle dövüyor kendisini paralıyor bıçaklarla bütün vücudunu, yüzlercesi var mutluluğu yaradan da arayan. yüzlerce çeşidi. tıpkı mutluluk gibi. yada birisi bir rakı masasında arıyo...
Devamı

Mutluluğun Devamı...

-
Resim
Uyku tutmadı, şeker portakalını okuyordum, sonra geldim yine buraya. Mutluluktan bahsediyorduk. Tanımlayamadığımız mutluluktan, algılayamadığımız, ulaşmak için çaba sarf ettiğimiz, bütün bu çabayı sarf ettiğimiz süre içerinde odaklandığımız mutluluk anına ulaşırken ki geçirdiğimiz zamanı hiç düşünmüyoruz. Mutluluk ulaşılması gereken bir noktamı yoksa sahip olduğumuz zaman mı. Hani dünyada kaybettiğimizde tekrar sahip olamayacağımız bir başka değerli kavram. Ev almak ister insanlar. Dünyanın bütün insanları aslına bakarsanız dünyanın bütün canlıları. Barınma ihtiyacı dünyanın bütün canlıları için vaz geçilmez bir gereklilik. Biz bütün hayatımız boyunca hayalini kurarız ev almanın. Aslında bu başlı başına bir konudur. Ev sahibi olmak. Niye ev sahibi olmayı ister insan diye. Neyse onu da konuşuruz. İnsanlar ev sahibi olmak ister dedik. Mutlu hisseder evinde. Çaba sarf eder kendisine ait bir evi olsun diye. Hayaller kurar.   Ben çok kuruyorum açıkçası, en ince ayrıntısına kadar düşün...
Devamı