Köy...

-

Merhaba. Memleketteyim. Kahramanmaraşın bir ilçesi var. Göksun. Onunda içinde minicik bir köy var hacımirza derler. İşte benim memleket burası. Artık köy değil. Mahalle oldu ama ismi mahalle. İnsanlar hala toz toprak içindeki tertemiz kıyafetleriyle hayatın onlara biçtiği rolü oynamaya devam ediyorlar. Kimisi hayvanların peşinde, kendi karnını doyurmak için kilometrelerce yolları arşınlıyorlar. Kimisi akşam bulgur pilavının yanında yiyeceği salatanın içindeki domates için kilometrelerce yoldan su getiriyor. Hepsinin farklı ruhu var ama bir benzerlik var aralarında. Hayatın onlar için biçtiği rolün yüzlerine olan yansıması. Kararmış yüzler, güneşin gözlerine yansımasını engellemek için sanki normal bir davranışmış gibi her daim kıstıklarından artık her zaman çatık kaşlı olmuş yüzler. Vazelin dışında krem görmemiş ellerin, toprakla uğraşmaktan sanki susuz bir toprak gibi kırışıklığı. Hayatları boyunca evde yaptıkları yemek yetmiyormuş gibi, tarlada hasat yapan erkeklere başlarının üzerinde azık taşımaktan kısa boylu kadınların ellerine hep benziyor birbirlerine. O eller ki, sadece yemek yapmakla kalsa. Bütün kış yiyecekleri ekmeği yapan o eller, kışın soğuktan korumak için koruması gerekenleri, soba yakmakla meşguldür, kışın iyi onlar için, tarla takım işi yok, kazmaya gitmek yok, pakla yolmak yok, hasatın bereketiyle birlikte gelen tozun toprağın fare deliklerine kadar dolduğu evi temizlemek yok. Şimdi şanslılar ama. İş değil bunlar. Eskiyi anlatırdı annem, babaannem. Su yok evlerde, elektrik yok. Tüp gaz ! Yok !!! Pınardan su getirmek var her gün, yemeği ateşte pişirmek var her gün, çamaşırı ellerinde yıkamak var donluk dedikleri pınarın başındaki şimdilerde yerinde yeller esen dört duvar bir yapı. İçinde yaktıkları ateşte ısıttıkları suyla yıkadıkları bir haftalık kıyafet. En zoru da bebek bezleri, kaynaması lazım saatlerce, bembeyaz olmalı o bezler kar beyaz, minik bedenlerin tekrar kahverengine döndürmeleri için. Zormuş eskiden köyde yaşamak, yaşlılar için kraliçe şimdi gelinler kızlar. Bizim zamanımızda diye başlayan hikayelerin sonu gelmiyor. Değişmeyenlerde var ama. Gıybet hiç değişmiyor mesela. Dedikodu her daim yerleşmiş sanki yaradılıştan beri buradaymış gibi, gitmiyor hiçbir yere. Yok yere kavgalar dövüşler hiç gitmiyor. Yalın ayak çocuklar hiç bitmiyor. Bahçelerden meyve çalma, kömür suyu denilen pis derede beyaz külotlarıyla çimen çocuklar hep var. Elhamdülillah kelimesi hiç gitmiyor hep burada, nasılsın sorusunun cevabı hep Elhamdülillah olmuş. Hayvan pisliğinin kokusu hep var. İçinden geçen toprak yolun tozu hep var. Bu topraklardan kaçmayı çok isteyen ama bir türlü beceremeyen ergenlerin yüksek sesle dinledikleri arabesk müzik hep var. Baktıkların kızın evinin önünden geçerken nara atmalar hep var. Hep var o su sesi. Her bir yandan geliyor yüzlerce yıldır. Yeşili hep var. Dut ağaçlarının gölgesi, altında kurulan hayaller hep var. Tahta minareli cumhuriyetten daha eski caminin önceki musalla taşının üstünde konuşulan siyaset hep var. Son dönemde evlat özlemi var, 6 ay sonrasına atılan mahkemenin haberini alınca, çok atmış ya diyen eşin dostun akrabanın ne hissedeceğini, nasıl hissetmesi gerektiğini bilmeyen kalpler son dönemde ortaya çıkmış. Hayırlı olsun. Kader, her şey Allah’tan diye başlayan teselli sözleri son zamanlarda gelmiş köye. Vatana bağlılığın Allah’a bağlılık olduğu öğretilerek yetiştirilmiş yüreklerin alt üst olmuş yankısı gelmiş 2 yıldır köyün üzerine. Sabırla bekliyorlar gitmesini, terk etmesini bir daha gelmemek üzere. Sabır ki bu insanların en büyük erdemi. Sabretmişler yıllarca her şeye. İstisnasız her şeye. Kafasında sarık var diye askerin dipçiğiyle hayvan pisliğinin içinde bulduğundan da 80 darbesinde, yine sabrediyorlar evlatlarına kavuşmayı, umutla Allah bilen bir adam geldi başımıza diye sarıldıkları adam tarafından hapse atılmış evlatlarına kavuşacakları günü bekliyorlar sabırla. Sabırlar bekliyorlar, bekliyorlar ki biliyorlar, asıl olanın kendileri olduğunu, ne fırtınalar kasırgalar gördüklerini, yıkamadığını hiç kimsenin bu topraklarda yaşan hiçbir insanı. Hep var olduğunu, hep var olacağını biliyorlar, hüzün rüzgarlarının gideceğini. Bir sonraki hüzün geldiğinde de sapa sağlam karşılayacaklarını millet olarak, devlet olarak hüznü, hoş bir seda ile. Devam ederiz köyü anlatmaya. Bitmez anlatarak ya. Nasıl bitsin. İnsanlığın en eski var oluşudur köyler. Görüşmek üzere tekrar.  


Yorumlar

Yorum Gönder

Okumalısınız...

Bir Teşekkür...

-
Bir Teşekkür Uzun zamandır yoktum, insan sevdiği işi yapmalı demiştim ya, işte o sevdiğim işi yapmaya başladım ve inanılmaz keyif alıyorum… yalnız bugün bundan bahsetmeyelim, bu gün size insan farkında olmadan nelere vesile oluyor ondan bahsedelim, varlığından dahi haberimin olmadığı bir insanın Osmaniye 2 nolu t tipi cezaevindeki birçok insanın yüreklerine doldurduğu umuttan. Bir gün koğuşa nezarethaneden tanıdığım bir mahkum geldi, Bülent ismi. Suçsuz olduğunu her fırsatta “tahliye” naralarıyla dile getiren eski bir polis, aslında eski değil, teşekkür sahibi sayesinde tekrar üniformasına kavuşmuş bir polis. Hiç tanımadığım, var olduğunu bile bilmediğim bir insanın ismini ilk kez duydum ondan, Tuncay Beşikçi, adli bilişimci, çözecek bu işi çözecek, tahliye döneceğiz mesleğe Vedat diyerek umut aşılıyordu bana. Tuncan sıradan bir isim, cezaevinde umut diye söylenen belkide binlerce isimden bir tanesi, çıkıyormuş, listeler hazırlanmış, hatalar ayıklanmış, çıkacağız, Yargıtay başkası ...
Devamı

Kendini Yenilemek...

-
Merhaba. Yorucu birkaç günden sonra yeni bir evin bir odasında eski eşyalarla daha sessiz bir köşeden merhaba demek kısmet oldu bu gün. Yeni dedim ya. Güzel bir şey mi acaba yeniye sahip olmak. Yıllar önce Polonya da polis müzesine giderken bindiğim otobüste inmek istediğim durağı sorduğum birisiyle yaptığımız muhabbet te, bindiğimiz otobüsün yeni olmasından dolayı, yeni olan her şeyin insana mutluluk verdiği, insanları pozitif etkilediğini söylemişti. Belediyenin yenilediği otobüsten dolayı kendisini mutlu hisseden Polonyalıya göre yeni güzel bir şey. Yeni umutlar diye başlıyoruz her yine yeni olan güne. Eşyalarımızı yeniliyoruz, kıyafetlerimizi yeniliyoruz, evimizi, arabamızı, nesnel sahip olduğumuz her şeyi yeniliyoruz ve bunlar gerçekten bize mutluluk verebiliyor. Yeni bir kitaba başladığımız da içimizde oluşan merak nasılda lezzetli geliyor bize. Daha önce hiç gitmediğimiz bir yeri gördüğümüzde yine kendimizi iyi hissediyoruz. Sokaklarını keşfederken yeni yerin. En küçük ayrıntı...
Devamı

Ten Years From Now

-
merhaba. uzun zamandır yazmıyorum. çok keyif aldığım bir iş yapıyorum bu çok keyif aldığım işi yaparken başka keyif aldığım şeylerden bir nebze uzaklaşmak zorunda kalıyorum. aslında başka bir blog konusu olur bu balance, time sharing. bir türlü başaramıyoruz. ne olursa olsun birşeylerden fedakarlık etmek zorunda kalıyoruz. hayatın genel düzeni bu sanırım. yaradılışla alakalı. belkide bir çok şeyden fedakarlık etmek zorunda kalarak dünyaya geliyoruz. kendi varlığımızın farkında olmadığımız bebeklik çacukluk zamanlarından sonra, tıpkı kendi varlığımızın farkında olmadığımız zamanlarda olduğu gibi birşeylerden fedakarşık ediyoruz. çok sevdiğim atari solanlarından fedakarlık etmek zorunda kalmıştım, okula gidip ders çalışmak için, bütün eğitim hayatımız boyunca böylesine devam etti fedakarlıklar. hep bir yanımız eksik kaldı. büyüdük geliştik arzular istekler değişti, gösterdiğimiz fedakarlıklarında boyutu değişti... neyse konumuz bu değildi. orange is the new black diye bir dizi izliyorum,...
Devamı

Mutluluk...

-
Resim
ilk blogumu yazayım dedim. Benim koruyucu meleğimin teşvikleriyle tabiki. Mutluluk dedim aradığımız, bulsak bile fark edemediğimiz, adam akıllı tanımı da yapılamamış, değerlimi değerli bir kavram. insanların yaşayış amacı aslına bakarsanız değilmi. kişi sadece bunun için yaşıyor temelde. herkes başka bir şeyde arıyor, mutluluk dediğimiz kavramı. kimisi secde de buluyor mutluluğu, el açıyor, el açınca mutlu oluyor, güveniyor yaradana, ona güveniyor sadece, konuşuyor onunla, anlatıyor derdini, mutsuzluğunu anlatıyor, yardım istiyor yaradandan, hem bu günü için hem yarını, hem ölüm denen gerçeklik için, sadece secde de değil, kimisi şarap denilen üzüm suyuna batırılmış bir parça ekmeği yiyerek mutlu oluyor, kimisi çıplak dans ederek, kimisi kocaman pirinçten bir heykelin ayağının dibine diz çöküyor, kimisi zincirlerle dövüyor kendisini paralıyor bıçaklarla bütün vücudunu, yüzlercesi var mutluluğu yaradan da arayan. yüzlerce çeşidi. tıpkı mutluluk gibi. yada birisi bir rakı masasında arıyo...
Devamı

Mutluluğun Devamı...

-
Resim
Uyku tutmadı, şeker portakalını okuyordum, sonra geldim yine buraya. Mutluluktan bahsediyorduk. Tanımlayamadığımız mutluluktan, algılayamadığımız, ulaşmak için çaba sarf ettiğimiz, bütün bu çabayı sarf ettiğimiz süre içerinde odaklandığımız mutluluk anına ulaşırken ki geçirdiğimiz zamanı hiç düşünmüyoruz. Mutluluk ulaşılması gereken bir noktamı yoksa sahip olduğumuz zaman mı. Hani dünyada kaybettiğimizde tekrar sahip olamayacağımız bir başka değerli kavram. Ev almak ister insanlar. Dünyanın bütün insanları aslına bakarsanız dünyanın bütün canlıları. Barınma ihtiyacı dünyanın bütün canlıları için vaz geçilmez bir gereklilik. Biz bütün hayatımız boyunca hayalini kurarız ev almanın. Aslında bu başlı başına bir konudur. Ev sahibi olmak. Niye ev sahibi olmayı ister insan diye. Neyse onu da konuşuruz. İnsanlar ev sahibi olmak ister dedik. Mutlu hisseder evinde. Çaba sarf eder kendisine ait bir evi olsun diye. Hayaller kurar.   Ben çok kuruyorum açıkçası, en ince ayrıntısına kadar düşün...
Devamı