Mutluluğun Devamı...

-
Uyku tutmadı, şeker portakalını okuyordum, sonra geldim yine buraya. Mutluluktan bahsediyorduk. Tanımlayamadığımız mutluluktan, algılayamadığımız, ulaşmak için çaba sarf ettiğimiz, bütün bu çabayı sarf ettiğimiz süre içerinde odaklandığımız mutluluk anına ulaşırken ki geçirdiğimiz zamanı hiç düşünmüyoruz. Mutluluk ulaşılması gereken bir noktamı yoksa sahip olduğumuz zaman mı. Hani dünyada kaybettiğimizde tekrar sahip olamayacağımız bir başka değerli kavram. Ev almak ister insanlar. Dünyanın bütün insanları aslına bakarsanız dünyanın bütün canlıları. Barınma ihtiyacı dünyanın bütün canlıları için vaz geçilmez bir gereklilik. Biz bütün hayatımız boyunca hayalini kurarız ev almanın. Aslında bu başlı başına bir konudur. Ev sahibi olmak. Niye ev sahibi olmayı ister insan diye. Neyse onu da konuşuruz. İnsanlar ev sahibi olmak ister dedik. Mutlu hisseder evinde. Çaba sarf eder kendisine ait bir evi olsun diye. Hayaller kurar.  Ben çok kuruyorum açıkçası, en ince ayrıntısına kadar düşünüyorum sahip olmak istediğim evin. Fas ta bir yer var. Kazablanka da, ismini bilmiyorum oranın ama moroco mall diye bi alışveriş merkezinin bulunduğu yer. dünyada gördüğüm en güzel manzaralardan birisine sahip orası. Okyanusun hemen yanında. Uçsuz bucaksız geniş bir sahile sahip. Bizdeki gibi dağlar kesmemiş sahili. Alabildiğine plaj. Çok geniş bir kumluk. Tamamı cam olan bir duvar hayal ediyorum. Beyaz Akdeniz esintileri barındıran taş duvarları olan bir yatak odası gözünü açtığın anda cam duvardan okyanus manzarası, açık mavi pamuklu çarşafın kapladığı bir yatak, üzerinde kar beyazı bir pike. Yatağın baş ucunda beyazın üç tonunun ahengini yansıtan bir komidin. Üzerinde beyaz masa lambası, light sarı bir perdeyle renklendirilmiş sade bir oda. Gözünüzü açıyorsunuz deniz mavisi ile gökyüzü mavisinin birleştiği noktayı yakalıyor gözünüz. Duvar kağıdı da kullanabiliriz aslında yada dünyanın başka bir noktasında. Ne bileyim sınır yok hayalde. Dedik ya herkesin hayali, bir eve sahip olmak. Çabalarlar onun için. İstediklerini yemezler yada giymezler sırf ev sahibi olmak için. Dualarında ev sahibi olmak vardır. Yada rakı masasında arkadaş sohbetinde. Bir ev yaptıracağım memlekete. Çabalarlar ev sahibi olmak için. Geçirdikleri zamanı umursamazlar. Mutlu olacaklar çünkü ev sahibi olduğunda. İstediği gibi döşeyecek evi. Kimse her ay kira diye kapılarına gelmeyecek. Mutsuz olsalarda olur ev sahibi olana kadar. Ahirette iman dünyada mekan lazım değilmi. Ulaşmak için mutsuz yaşamış yıllarca. Kiradan kurtulacak. Mutlu hissedecek evi olduğunda. Hissedecek. Yıllar geçer insanın bu şekilde. Alacak o evi mutlu olacak. Alır evi, güzelce döşer. Oturur kendi evine. Ohhh ne güzel benim kendi evim var. Peki yirmi yıl yaşadığın hayat yada yaşayamadığın hayat. Amaçsız yaşanmıyor evet, keşke bizler o amaca ulaşmaya çalıştığımız zaman süresince mutlu olabilmeyi anlayabilsek. Ev almak için çalışırken aynı anda da mutlu yaşasak. Ev aldığında değil de evi alırken mutlu olsak. İki insan arasında ki ilişkide önemi sonunda birliktelik yaşamakta değil, yaşadığın anda birlikte olmaya çalışsak, mutluluğu o anda yaşasak. Benim koruyucu meleğimin dediği gibi önemli olanın yolun sonu değil, önemli olanın yol olduğunu bilsek. Mutluluğu yolda tatsak….yolda tadılan mutluluktan daha sonra bahsedelim... geç oldu yatayım artık… iyi geceler….


Yorumlar

Yorum Gönder

Okumalısınız...

Bir Teşekkür...

-
Bir Teşekkür Uzun zamandır yoktum, insan sevdiği işi yapmalı demiştim ya, işte o sevdiğim işi yapmaya başladım ve inanılmaz keyif alıyorum… yalnız bugün bundan bahsetmeyelim, bu gün size insan farkında olmadan nelere vesile oluyor ondan bahsedelim, varlığından dahi haberimin olmadığı bir insanın Osmaniye 2 nolu t tipi cezaevindeki birçok insanın yüreklerine doldurduğu umuttan. Bir gün koğuşa nezarethaneden tanıdığım bir mahkum geldi, Bülent ismi. Suçsuz olduğunu her fırsatta “tahliye” naralarıyla dile getiren eski bir polis, aslında eski değil, teşekkür sahibi sayesinde tekrar üniformasına kavuşmuş bir polis. Hiç tanımadığım, var olduğunu bile bilmediğim bir insanın ismini ilk kez duydum ondan, Tuncay Beşikçi, adli bilişimci, çözecek bu işi çözecek, tahliye döneceğiz mesleğe Vedat diyerek umut aşılıyordu bana. Tuncan sıradan bir isim, cezaevinde umut diye söylenen belkide binlerce isimden bir tanesi, çıkıyormuş, listeler hazırlanmış, hatalar ayıklanmış, çıkacağız, Yargıtay başkası ...
Devamı

Kendini Yenilemek...

-
Merhaba. Yorucu birkaç günden sonra yeni bir evin bir odasında eski eşyalarla daha sessiz bir köşeden merhaba demek kısmet oldu bu gün. Yeni dedim ya. Güzel bir şey mi acaba yeniye sahip olmak. Yıllar önce Polonya da polis müzesine giderken bindiğim otobüste inmek istediğim durağı sorduğum birisiyle yaptığımız muhabbet te, bindiğimiz otobüsün yeni olmasından dolayı, yeni olan her şeyin insana mutluluk verdiği, insanları pozitif etkilediğini söylemişti. Belediyenin yenilediği otobüsten dolayı kendisini mutlu hisseden Polonyalıya göre yeni güzel bir şey. Yeni umutlar diye başlıyoruz her yine yeni olan güne. Eşyalarımızı yeniliyoruz, kıyafetlerimizi yeniliyoruz, evimizi, arabamızı, nesnel sahip olduğumuz her şeyi yeniliyoruz ve bunlar gerçekten bize mutluluk verebiliyor. Yeni bir kitaba başladığımız da içimizde oluşan merak nasılda lezzetli geliyor bize. Daha önce hiç gitmediğimiz bir yeri gördüğümüzde yine kendimizi iyi hissediyoruz. Sokaklarını keşfederken yeni yerin. En küçük ayrıntı...
Devamı

Ten Years From Now

-
merhaba. uzun zamandır yazmıyorum. çok keyif aldığım bir iş yapıyorum bu çok keyif aldığım işi yaparken başka keyif aldığım şeylerden bir nebze uzaklaşmak zorunda kalıyorum. aslında başka bir blog konusu olur bu balance, time sharing. bir türlü başaramıyoruz. ne olursa olsun birşeylerden fedakarlık etmek zorunda kalıyoruz. hayatın genel düzeni bu sanırım. yaradılışla alakalı. belkide bir çok şeyden fedakarlık etmek zorunda kalarak dünyaya geliyoruz. kendi varlığımızın farkında olmadığımız bebeklik çacukluk zamanlarından sonra, tıpkı kendi varlığımızın farkında olmadığımız zamanlarda olduğu gibi birşeylerden fedakarşık ediyoruz. çok sevdiğim atari solanlarından fedakarlık etmek zorunda kalmıştım, okula gidip ders çalışmak için, bütün eğitim hayatımız boyunca böylesine devam etti fedakarlıklar. hep bir yanımız eksik kaldı. büyüdük geliştik arzular istekler değişti, gösterdiğimiz fedakarlıklarında boyutu değişti... neyse konumuz bu değildi. orange is the new black diye bir dizi izliyorum,...
Devamı

Mutluluk...

-
Resim
ilk blogumu yazayım dedim. Benim koruyucu meleğimin teşvikleriyle tabiki. Mutluluk dedim aradığımız, bulsak bile fark edemediğimiz, adam akıllı tanımı da yapılamamış, değerlimi değerli bir kavram. insanların yaşayış amacı aslına bakarsanız değilmi. kişi sadece bunun için yaşıyor temelde. herkes başka bir şeyde arıyor, mutluluk dediğimiz kavramı. kimisi secde de buluyor mutluluğu, el açıyor, el açınca mutlu oluyor, güveniyor yaradana, ona güveniyor sadece, konuşuyor onunla, anlatıyor derdini, mutsuzluğunu anlatıyor, yardım istiyor yaradandan, hem bu günü için hem yarını, hem ölüm denen gerçeklik için, sadece secde de değil, kimisi şarap denilen üzüm suyuna batırılmış bir parça ekmeği yiyerek mutlu oluyor, kimisi çıplak dans ederek, kimisi kocaman pirinçten bir heykelin ayağının dibine diz çöküyor, kimisi zincirlerle dövüyor kendisini paralıyor bıçaklarla bütün vücudunu, yüzlercesi var mutluluğu yaradan da arayan. yüzlerce çeşidi. tıpkı mutluluk gibi. yada birisi bir rakı masasında arıyo...
Devamı