Mutluluğu Yolda Yaşayalım...

-

Merhaba. Bayram geliyor, yarın Adana ya gidiyorum bayrama. Güzel bir şey bayrama gitmek. Herkes özlüyordur eski bayramları. Sanırım son nesil biziz eski bayramları tadan. Herkesin toplandığı, yüreklerde heyecan olduğu, akrabaların hepsinin bir araya geldiği bayramları. Amcaların ellerinin öpüldüğü, yeni kıyafetlerin heyecanı, daha doğrusu mutluluğu. Bayramda yeni kıyafet alınırdı eskiden bayramlık kıyafetler. Kapatıyorum şimdi gözlerimi de aklıma geliyor. Ne kadar mutlu olurdum bayramlar yaklaşırken. Hep yeni kıyafetler alınırdı, sağ olsun babam hiçbir bayram eksikliğini hissettirmedi. Anneme kalsa geçen bayram aldıklarımız hala yeni. Onları giysek te olurdu. Olmazdı babama göre, yaşıyordu babam bizim mutluluğumuzu yeni kıyafetlerimizle. Yani onunkisi yolda yaşamaktı mutluluğu, çocuklarının bilmem kaçıncı kurban bayramında giyecekleri kıyafet dolayı yaşadığı mutluluğu yaşıyordu. Annem iste yolun sonundaki sahip olacağını düşündüğü mutluluk için yaşardı. Yada yaşamazdı. Neyse… bayrama gidiyorum işte. Bir iki parça kıyafet koydum sırt çantama, bayramlık bir tane de t-shirt aldım kendime. Yeni kıyafet kokusunu bayramda koklamak… lütfen sizde bir iki parça kıyafet götürün yanınızda giymediğiniz, giyemediğiniz onlarca kıyafetin hiçbir gereği yok. Biliyorsunuz çıkartmayacaksınız valizinizden dahi. En son demiştik değil mi yoldaki mutluluğu hissetmeyi. Yolun sonundakini değil de yoldakini. Nedir bizim ilk çıktığımız yol sizce. Hani çocukluğu geçtik, gerçi çocukluktan alıyor insan yoldaki mutluluğu. İzliyorum bazen. Bu game center larda çocukları. Bu eğlence makineleri var ya hani. Eskiden jeton atardın. Şimdi artık dijital oldu kartla çalışıyorlar. Bisikletlerin fren telinin ucunu büküp, atarilere jeton attığımız yere sokup, sanki onlarca jeton atmış gibi kredi yaptığımız, Mustafalı, Street figter. King of fighter. Balon patlatma. Şimdi onlar kalmadı. Artık daha fonksiyonlu. Direksiyonlu araba yarışları var, hatta sarsıntıyı bile hissediyorsun. Şimdi o makinelere bir kupon sistemi koymuşlar. Ne kadar iyi oynarsan o kadar çok kupan veriyor makine sana, ne kadar çok kupon biriktirirsen o kadar büyük bir hediye alabiliyorsun. Başlıyor yani çocukluktan yolda mutlu olman gerektiğini unutturmaya makineler dahi, sonunda mutlu olmanı istiyor. Ne kadar çok eğlendiğin önemli değil. Oyunu oynarken ne kadar çok kazanacağın önemli, sakın arabayı sürerken bir yerlere çarpma, çarparsan biter, kupon alamazsın.  Ama acaba bu araba yoldaki üst geçidin merdivenlerinden geçip havada uçabilir mi? Olmaz !!! deneme kupon alamazsın. Bak hediye verilen uzaktan kumandalı arabayı görüyor musun. On bin kupon toplarsan, o arabayı hediye veriyorlar. Güzel oynamalısın, kazanmalısın. Çıkma ya o üst geçidin merdivenlerinden arabayla. Yanarsın. Seni geçerler. Hadi yine onda çocuk bir oyun oynuyor. Ne demeli artık sokak aralarına bile koydukları küçük pelüş ayıcığı bir kolla yakalamaya çalıştığın o makinelere ne demeli. Herkes onların başında. Yakalaya bilirsen mutlu olursun. Alırsan mutlu olursun. Kazanırsam mutlu olursun. Bir ödül olmalı yaptığın her eylemde. Seni mutlu eden şey ödül. Olmamalı böyle. Çocuk o araba yarış oyunun koltuğuna oturduğunda mutlu hissetmeli,  o ayarlanabilen koltuğu bacaklarının boyuna göre ayarlarken hareket eden koltuğun üstünde mutlu olmalı, titreşimli direksiyonu tutarken, yan paneldeki düğmelere rasgele basıp bir müzik seçerken mutlu olmalı. Gaz pedalına ayağıyla basarken kulağının dibindeki hoparlörden gelen motor sesini duyduğunda mutlu olmalı. O arabayı sürerken arabanın spin atmasından mutlu olmalı. O aptal oyunda yandığında gördün mü merdivenlerden nasıl uçtum arabayla diyebilmeli çocuk. Kupon derdi olmamalı çocuğun. Bazen Zeze gibi olmalı çocuk. Bu arada Zeze son okuduğum Şeker Portakalı isimli kitabın baş karakteri olan afacan çocuk. Küçük şeker portakalı ağacının üzerine gazoz kapaklarından yaptığı süslerin çıkardığı ses ile mutlu olmalı. O ağacın dalına oturup şeker portakalıyla konuşurken mutlu olmalı. Bilye oynarken üttüğü bilyelerle değil, üterken mutlu olmalı… yolda mutluluğu yaşamak istiyorsak kazanmak için oynamamalı, oynamak için oynamalıyız. Benim koruyucu meleğimin sözünü hatırladım şimdi, her kaybediş bir kazanımdır aslında… bayram geliyor, bayramın gelmesini beklemek ne kadar mutluluk verici.. iyi geceler.


Yorumlar

Yorum Gönder

Okumalısınız...

Bir Teşekkür...

-
Bir Teşekkür Uzun zamandır yoktum, insan sevdiği işi yapmalı demiştim ya, işte o sevdiğim işi yapmaya başladım ve inanılmaz keyif alıyorum… yalnız bugün bundan bahsetmeyelim, bu gün size insan farkında olmadan nelere vesile oluyor ondan bahsedelim, varlığından dahi haberimin olmadığı bir insanın Osmaniye 2 nolu t tipi cezaevindeki birçok insanın yüreklerine doldurduğu umuttan. Bir gün koğuşa nezarethaneden tanıdığım bir mahkum geldi, Bülent ismi. Suçsuz olduğunu her fırsatta “tahliye” naralarıyla dile getiren eski bir polis, aslında eski değil, teşekkür sahibi sayesinde tekrar üniformasına kavuşmuş bir polis. Hiç tanımadığım, var olduğunu bile bilmediğim bir insanın ismini ilk kez duydum ondan, Tuncay Beşikçi, adli bilişimci, çözecek bu işi çözecek, tahliye döneceğiz mesleğe Vedat diyerek umut aşılıyordu bana. Tuncan sıradan bir isim, cezaevinde umut diye söylenen belkide binlerce isimden bir tanesi, çıkıyormuş, listeler hazırlanmış, hatalar ayıklanmış, çıkacağız, Yargıtay başkası ...
Devamı

Kendini Yenilemek...

-
Merhaba. Yorucu birkaç günden sonra yeni bir evin bir odasında eski eşyalarla daha sessiz bir köşeden merhaba demek kısmet oldu bu gün. Yeni dedim ya. Güzel bir şey mi acaba yeniye sahip olmak. Yıllar önce Polonya da polis müzesine giderken bindiğim otobüste inmek istediğim durağı sorduğum birisiyle yaptığımız muhabbet te, bindiğimiz otobüsün yeni olmasından dolayı, yeni olan her şeyin insana mutluluk verdiği, insanları pozitif etkilediğini söylemişti. Belediyenin yenilediği otobüsten dolayı kendisini mutlu hisseden Polonyalıya göre yeni güzel bir şey. Yeni umutlar diye başlıyoruz her yine yeni olan güne. Eşyalarımızı yeniliyoruz, kıyafetlerimizi yeniliyoruz, evimizi, arabamızı, nesnel sahip olduğumuz her şeyi yeniliyoruz ve bunlar gerçekten bize mutluluk verebiliyor. Yeni bir kitaba başladığımız da içimizde oluşan merak nasılda lezzetli geliyor bize. Daha önce hiç gitmediğimiz bir yeri gördüğümüzde yine kendimizi iyi hissediyoruz. Sokaklarını keşfederken yeni yerin. En küçük ayrıntı...
Devamı

Ten Years From Now

-
merhaba. uzun zamandır yazmıyorum. çok keyif aldığım bir iş yapıyorum bu çok keyif aldığım işi yaparken başka keyif aldığım şeylerden bir nebze uzaklaşmak zorunda kalıyorum. aslında başka bir blog konusu olur bu balance, time sharing. bir türlü başaramıyoruz. ne olursa olsun birşeylerden fedakarlık etmek zorunda kalıyoruz. hayatın genel düzeni bu sanırım. yaradılışla alakalı. belkide bir çok şeyden fedakarlık etmek zorunda kalarak dünyaya geliyoruz. kendi varlığımızın farkında olmadığımız bebeklik çacukluk zamanlarından sonra, tıpkı kendi varlığımızın farkında olmadığımız zamanlarda olduğu gibi birşeylerden fedakarşık ediyoruz. çok sevdiğim atari solanlarından fedakarlık etmek zorunda kalmıştım, okula gidip ders çalışmak için, bütün eğitim hayatımız boyunca böylesine devam etti fedakarlıklar. hep bir yanımız eksik kaldı. büyüdük geliştik arzular istekler değişti, gösterdiğimiz fedakarlıklarında boyutu değişti... neyse konumuz bu değildi. orange is the new black diye bir dizi izliyorum,...
Devamı

Mutluluk...

-
Resim
ilk blogumu yazayım dedim. Benim koruyucu meleğimin teşvikleriyle tabiki. Mutluluk dedim aradığımız, bulsak bile fark edemediğimiz, adam akıllı tanımı da yapılamamış, değerlimi değerli bir kavram. insanların yaşayış amacı aslına bakarsanız değilmi. kişi sadece bunun için yaşıyor temelde. herkes başka bir şeyde arıyor, mutluluk dediğimiz kavramı. kimisi secde de buluyor mutluluğu, el açıyor, el açınca mutlu oluyor, güveniyor yaradana, ona güveniyor sadece, konuşuyor onunla, anlatıyor derdini, mutsuzluğunu anlatıyor, yardım istiyor yaradandan, hem bu günü için hem yarını, hem ölüm denen gerçeklik için, sadece secde de değil, kimisi şarap denilen üzüm suyuna batırılmış bir parça ekmeği yiyerek mutlu oluyor, kimisi çıplak dans ederek, kimisi kocaman pirinçten bir heykelin ayağının dibine diz çöküyor, kimisi zincirlerle dövüyor kendisini paralıyor bıçaklarla bütün vücudunu, yüzlercesi var mutluluğu yaradan da arayan. yüzlerce çeşidi. tıpkı mutluluk gibi. yada birisi bir rakı masasında arıyo...
Devamı

Mutluluğun Devamı...

-
Resim
Uyku tutmadı, şeker portakalını okuyordum, sonra geldim yine buraya. Mutluluktan bahsediyorduk. Tanımlayamadığımız mutluluktan, algılayamadığımız, ulaşmak için çaba sarf ettiğimiz, bütün bu çabayı sarf ettiğimiz süre içerinde odaklandığımız mutluluk anına ulaşırken ki geçirdiğimiz zamanı hiç düşünmüyoruz. Mutluluk ulaşılması gereken bir noktamı yoksa sahip olduğumuz zaman mı. Hani dünyada kaybettiğimizde tekrar sahip olamayacağımız bir başka değerli kavram. Ev almak ister insanlar. Dünyanın bütün insanları aslına bakarsanız dünyanın bütün canlıları. Barınma ihtiyacı dünyanın bütün canlıları için vaz geçilmez bir gereklilik. Biz bütün hayatımız boyunca hayalini kurarız ev almanın. Aslında bu başlı başına bir konudur. Ev sahibi olmak. Niye ev sahibi olmayı ister insan diye. Neyse onu da konuşuruz. İnsanlar ev sahibi olmak ister dedik. Mutlu hisseder evinde. Çaba sarf eder kendisine ait bir evi olsun diye. Hayaller kurar.   Ben çok kuruyorum açıkçası, en ince ayrıntısına kadar düşün...
Devamı